Memory Vials

What is special about the movie Tumbbad? Warning: Spoilers ahead - a crucial puzzle piece. I had the opportunity to watch Tumbbad twice at the cinema, and it has undoubtedly become one of my top 5 favorite movies. I immediately wrote about it on my blog, recognizing its rightful place as a cult classic. Besides its exceptional cinematography, captivating story, mesmerizing music, and brilliant acting, what fascinated me the most was that Tumbbad presented its audience with a puzzle to solve. The filmmakers didn't explicitly explain every aspect of the script, trusting the viewers to fill in the details themselves, and it worked wonderfully. For a long time, I pondered over a particular puzzle: If the curse was eternal, how was death possible? In a way, the death of Vinayak's grandmother offered her redemption from the curse. Or did it? No, the answer lies within the movie itself. Despite Vinayak killing his grandmother after she revealed the secret of harvesting gold from Hasta...

Following article is my answer on Quora to respond to the question -  Is the failure of Chhapak and the success of Tanhaji a reflection of the Indian population’s mindset towards Hindutva and liberalism? I don't really understand why the fuss. Tanhaji and Chhapaak are two different genres. Tanhaji is designed to be an entertainer. 3D format, large sets, based on the history which is already a celebrated pride in Maharashtra. Being a Marathi I was eager to watch Tanhaji the point Ajay Devgan released its poster a couple of years ago. It was bound to be a success unless the creators absolutely wanted to screw it. I am not undermining the PR campaigns that created the buzz for the movie right before its release. Larger than life trailers, interviews of leads on all the correct mediums, emotional call to the Marathi audience.. they just checked all the right boxes. Once the film was released and people knew that it's a good movie, it was just a waiting game if it w...

आज रविवार 1 डिसेंबर 2019 या दिवशी मी ऍमेझॉन प्राईम वर दुपारी "DNA" हा मराठी चित्रपट पाहिला. तळटीपांमध्ये ट्रेलर आणि प्राईम ची लिंक दिली आहे. पुढील उत्तरात स्पॉयलर नाहीत पण थोडा कथाभाग सांगितला आहे. त्यामुळे ज्यांना सिनेमा अगदी "सरप्राईज, सरप्राईज" पद्धतीने पाहायचा असेल त्यांनी सिनेमा उत्तर वाचण्याआधी बघा. चित्रपटाची कथा सुरू होते यतीन आणि कांचन या दाम्पत्याच्या घरी. दोघेही हार्वर्ड मधून उच्चविद्याविभूषित. दोघांचेही घराणे असेच विद्वत्तेच्या बाबतीत तोलामोलाचे असे त्यांच्या संवादातून आणि काही सूचक प्रसंगातून समजते. हे या दोघांचे असे असामान्य असणे हा चित्रपटाचा एक धागा आहे. अमेरिकेत मोठ्या घरात सुखवस्तू जीवन जगताना त्यांना अनिल आणि मेधा या जोडप्याची मित्र म्हणून साथ आहे. या "दृष्ट लागण्या जोगे सारे" संसाराला दुःखाची किनार येतेच. कांचनच्या दुसऱ्या गर्भपातानंतर डॉक्टरांना समजते की काही जनुकीय आजारामुळे तिला आई होता येणे कठीण आहे. या घटनेमुळे कांचन पुरती हबकली आहे. आजपर्यंत प्रयत्नांती काहीही मिळवू शकेन या तिच्या दुर्दम्य महत्त्वाकांक्षेला या एका गोष्टीने पार प...

"विरासत में मिली हर चीझ पर दावा नही करना चाहिये" तुंबाड च्या नायकाला म्हातारी अखेरचं समजावून पाहते तोपर्यंत बराच उशीर झालेला असतो. ती फक्त त्या गुप्त धनाबद्दल बोलत नसते. विनायक त्या रिपरिप पावसात भल्यामोठ्या वाड्याचे द्वार उघडून आत निघालेला आहे.  लोभीपणाला वैगुण्य न मानल्यामुळे आलेला कमालीचा आत्मविश्वास त्याच्या देहबोलीतून वाहतोय. तुंबाड च्या ट्रेलर मध्ये ही दृश्य पाहून अपेक्षा खूप वाढल्या होत्या. काल सकाळी हा पिच्चर पाहिला तेव्हा बऱ्याच दिवसांनी अपेक्षांच्या पुढे गेलेला पिक्चर पाहिल्याचे फीलिंग आले. तुंबाड हॉलिवूड च्या तोडीस तोड आहे. त्याच्या गहिर्या अर्थाला बऱ्याच छटा आहेत. पण अर्थाला हात घालण्याआधी हा नितांत सुंदर सिनेमा थिएटर मध्ये अनुभवा. आजीकडून आईकडून कधीकधी अशा कथा ऐकल्या होत्या. अमक्याच्या शेतात, विहिरीत, घरात गुप्तधन आहे, पण ते काढता येत नाही किंवा शापित आहे वगैरे वगैरे. या गोष्टी म्हणजे कल्पनेला मोकळे आकाश. तुंबाड ने या गोष्टींना पडद्यावर उतरवले आहे. भयाण वाडा, धन, शाप ते धन मिळवण्यासाठीची विशिष्ट पद्धत, जर कुणी ती माहीत नसताना प्रयत्न केला तर काय? ...

It's a rare and delightful experience when you come across a movie or a series and instantly recognize the brilliance of an actor's performance. Such moments have occurred to me on several occasions, where I found myself captivated by an actor's charisma, even in seemingly insignificant roles. These instances of instant connection and admiration for an actor transcend the limitations of their screen time. It's as if their talent shines through effortlessly, leaving a lasting impression. What's even more intriguing is that in some cases, my instincts were aligned with the general consensus, as these actors were already celebrated and renowned, despite being unfamiliar to me prior to that particular viewing. Reflecting on these memorable encounters, I would like to share a list of such experiences, where the sheer talent of these actors took me by surprise. It's worth mentioning that at the time, I had no prior knowledge of their status in the industry, oblivious ...

भाग १ लिहून काही वर्षे झाली. त्यानंतर पाहिलेल्या या मालिका. (प्रथम संस्करण १२-११-२०१७) वेस्टवर्ल्ड २०१६ मध्ये एचबीओ वर ही मालिका सुरु झाली. प्रत्येक सीझन मध्ये १० भाग असलेल्या या मालिकेचे आतापर्यंत २ सीझन झाले आहेत. तर काय आहे वेस्टवर्ल्ड? वेस्ट वर्ल्ड हे भविष्यातले एक थीम पार्क आहे. हजारो एकर मध्ये इथे एकोणिसाव्या शतकाच्या उत्तरार्धातली दक्षिण-पश्चिम अमेरिका उभी केलीये. या थीम पार्क मधली पात्रे खरी खुरी माणसे नसून अतिप्रगत रोबॉट्स आहेत. या यंत्रमानवांना असे काही बनवण्यात आलय की ते हुबेहूब माणसांसारखी झालीयेत. त्यांना वेदना होतात, आनंद होतो, झोप येते, ते स्वप्न पाहतात, त्यांना तहान भूक लागते, वार केला तर ते मरतात देखील. त्यात कुणी सैनिक आहेत, कुणी काऊबॉय, कुणी खुनी दरोडेखोर तर कुणी नगर रक्षक. कुणी वेश्या आहेत तर कुणी चांगल्या घरच्या सुसंस्कृत मुली. माणसे तर सोडाच साप, घोडे, कुत्रे हे प्राणी देखील यंत्रच. या सर्वांच्या अस्तित्वाचे एकच कारण - त्या पार्क मध्ये येणाऱ्या पर्यटकांचे मनोरंजन करणे. या यंत्रमानवांना स्वतः विचार करण्याची निर्णय घेण्याची मुभा आहे. पर्यटकांना जिवंत अनुभव ...

(potential spoilers) इतकी हाईप केल्यावर दम तरी कसा काढणार? त्यात रोज whatsapp वर काहीना काही नवीन.. "इतका मोठा ससा नववीतच कसा" वगैरे.. आणि सैराटची पूर्ण गाणी युट्युब वर आधीच रिलीज करून झिंग लावण्याची पूर्ण व्यवस्थाच केलेली होती. मग काय बघितला. इथे पोलंड मध्ये रिलीज होण्याची शक्यता कमीच होती तशीही. पण पुण्यात तिकीट काढलं मी. एका रिकाम्या खुर्चीने माझ्याऐवजी बघितला तो पिच्चर थेटरात. उसूलोका वैसे पक्का हू मय.. मागे बाजीराव मस्तानी च्या वेळी पण असेच कंट्रोल नाही झाले, पण जसा तो ग्राझ मध्ये रिलीज झाला.. मी परत थेटरात जाउन बघितला. ग्राझ मध्ये आला नसता आणि ऑनलाईन पण नसता तर म्युनिच ला जाण्याची पण तयारी केली होती. पण तशी वेळ आली नाही. बास.. आत्ता सैराट.. फक्त सैराट. ख त र ना क.. आयच्या गावात.. भन्नाट पिच्चर बनवलाय. नेहमी प्रमाणे म्हंटले असते हॉलीवूड च्या तोडीचा आहे.. पण, कदाचित आता एखादा हॉलीवूड चा पिच्चर सैराट च्या तोडीचा आहे असा उल्लेख करेन मी कधीतरी. एव्हाना सगळ्यांनी पाहिलाच असेल.. मला एवढा का आवडला? काही नवीन स्टोरी आहे? नाही.. मग? सैराट ला मातीचा गंध आहे. सल्...

जास्त गाजावाजा केलेले पिच्चर पहिल्याच दिवशी पाहायचे म्हणजे मोठी रिस्क असते. मी सहसा त्यांच्या वाट्याला जात नाही. पण लडिवाळ आग्रह मोडू नये असा एक नियम असल्याने.. (म्हणजे असे कितीसे प्रसंग येतात हो.. नाहीका?) मी घेतली रिस्क. आणि पाहिला "गोलीयोंकी रासलीला: राम-लीला" असे अवघडलेले नाव झालेला सिनेमा. आता सर्वात महत्वाच्या प्रश्नाचे उत्तर- रामलीला असे साधे सुंदर नाव बदलायला लागण्याएवढे काही या पिक्चर मध्ये काही वाईट आहेका? की हा उगीच आपल्या उपटसुंभ संस्कृतीरक्षकांचा निव्वळ उथळपणा? काल हापिसात जेव्हा याच्यावर खलबत चालू झाले तेव्हा मी उसळून म्हणालो होतो की "कलाकृती कशी असावी आणि त्यात काय टाकावे याचे लायसेन्स देण्याएवढा हिंदू धर्म तालिबानी झालाय का?" (टाळ्या.. शिट्ट्या.. धन्यवाद!) मी माफी मागतो त्या उपटसुंभ संस्कृतीरक्षकांची. बिचारे, त्यांनी हा पिच्चर रीलीस होऊ दिला यात उलट आपल्या हिंदूधर्मीयांची अफाट क्षमाशीलता दिसून येते. फक्त नावावर भागवले? वाह.. वाह.. पिच्चर च्या पहिल्या पंधरा मिनिटात हनुमान आणि कृष्णाच्या वेशभूषेतले एक्स्ट्राज् साउथ इंडियन स्टाईल राडा डांस...

ग्रॅविटी पाहिला मागल्या आठवड्यात. त्याबद्दल लिहायचे अगदीच ठरवले नव्हते.याचे कारण म्हणजे या पिक्चरमध्ये फारसे लिहिण्यासारखे आहे असे मला वाटले नाही, त्यात अजून लडाख चा पोस्ट चाराण्याएवढा पण लिहून झाला नाहीये, आणि महत्त्वाचे म्हणजे गुगल ट्रांसलिटरेट वापरून ग्रॅविटी लिहायला इतर शब्दांपेक्षा थोडे जास्त कष्ट पडतात. तसे एकदा लिहिले की कॉपीपेस्ट करत सुटायचे.. पण आळसाला काहीही कारण पुरते. मला ग्रॅविटी देखणा वाटला. पण तर्क लावायला फारशी संधी नसल्यानं जरा माठ टाईप चा वाटला. नंतर विकीशी बोलताना तिने सांगितले की अगदी बझ ऑल्ड्रीन (नील आर्मस्ट्रॉन्ग बरोबर चंद्रावर उतरलेला अंतराळवीर) पासून जेम्स क्यामेरून पर्यंत सगळ्यांनी या पिच्चर ची तोंडभरून स्तुती केलीये. त्यामुळे अचनाक मला ग्रॅविटी च्या थोरवीचा साक्षात्कार झाला. म्हणजे मी कुठे माठ वगैरे म्हटलो पिच्चरला? छे काहीतरीच राव, एवढा भारी पिच्चर.. वगैरे वगैरे. (You have never seen a hypocrite before? लेनर्ड TBBT S02E11.) पिच्चर तसा एकपात्रीच. नाही एक मिनिट.. सँड्रा बुलक १, जॉर्ज क्लूनी २, तो एक भारतीय अंतराळवीर ३, आणि ह्युस्टन वरचा आवाज ४. अशी ४ ...

August 2013 माझी ५०० जीबी पोर्टेबल हार्डडिस्क भरून गेली. ६०-७० पिक्चर, ढीगाने काढलेले फोटो, कधीतरी अभ्यास करू म्हणून टाकलेले ऑनलाईन ट्युटोरीयल्स, विडीयो लेक्चर्स, ई-बुक्स, मित्रांकडून जमवलेलं किडूकमिडूक, आणि माझ्या आवडत्या मालिकांचे ऋतू यांनी सगळी जागा सामावली. नवीन काही टाकायचे तर काय उडवू असा प्रश्न पडतो बऱ्याचदा. एकाच विषयावरची सतराशेसाठ ई-बुक्स ठेवून खरेतर मला कधीच उपयोग झाला नाही. सरळ सरळ कुणीतरी एक पुस्तक सुचवावे आणि आपण ते वाचावे हे तसे पाहता फार व्यवहार्य आहे. नाहीतर एकही वाचून होत नाही. पण ठरवून देखील आता डीलीट करत नाहीये. एखाद्या जुन्या घरात जसे मागल्या पिढ्यांचे कधीही न वापरात येणारे सामान उगीच पडून असते, तशी झालीये माझी हार्डडिस्क. तर अशी ही हार्डडिस्क मी बिनधास्त मित्रांना मागातील तशी देतो. ते बापुडे ४जीबी चा पेन ड्राईव्ह पुढे करून एखादी मालिका मागतात. एक-एक ऋतू ६-७ जीबी चा असताना ती त्यांची कसरत पाहून मला कीव येते. आणि मग मी त्यांना हार्डडिस्क देण्याचे कबूल केल्यावर त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद टिपून बरे वाटते. मग काही जण खूश होऊन स्वत:हून नवीन मालिकांचे काही...